Necip bir milletin yiğit bir evladı olmam hasebiyle Sivas’ı bozkır sabahında görür görmez kendime çok yakın bulmuştum. Ki merkeze yaklaştıkça, köşelere konuşlanmış tomalar ve Sivas halkından daha kalabalık polisleri görünce irkildim. Hayır, tecrübemle biliyorum ki Sivaslılardan daha kalabalık polis görüyorsan ortada bir sorun var demektir. Kendimden şüphelendim. Yoksa benim için mi bu kadar teyakkuza geçilip tedbirler alındı.

Polisler yapışkan bakışlarını üzerimde yoğunlaştırmalarına rağmen hukuk devletinde yaşayan bir vatandaş olarak başım dik göğsüm ilerde geçiyorum aralarından. Her geçtiğim cadde ve sokak yeni polislerle karşılıyor beni. Üstelik boyunlarında resimlerini de içeren tanıtım kartları ile insan güzeli ve yakışıklısı polis kızlarımız ve oğullarımız her köşeden gruplar halinde çıkı çıkıveriyorlar karşıma.

Bir yandan o güne kadar rastlamadıkları acayip bir mahlûkata bakar gibi dikkatleri bende. Öte yandan her biri tebessümle polisin güleryüzünü çiçek gibi sunuyorlar halkımıza. Bu arada ben de nasibimi alıyorum. Kafam karıştı, polis devletinde miyiz yoksa halkla ilişkileri güzelleştirmek için mi bütün bu güç gösterileri.

Sabahın köründe et kuyruğunda olmam gereken yaşta, nasıl olur da sırt çantası ile fink atıyorum Sivas’ta. Ortada bir yanlışlık var ama bende mi devletin güç fışkırmasında mı yoksa o gün Sivas’ta mı bu olağanüstülük? Anlayamadım daha. Anlatan da çıkmadı. Oysa hukukçu olduğumu sanıyordum. Damarlarında asil ve necip bir kan dolaşan milletimizin en “yiğido” evlatlarının yaşadığı Sivas’ın da talihsiz bir kaderi var, o an aklıma gelmedi tabii.

Diğer yandan bütün ülkenin olduğu gibi Sivas’ın da seçim mahalli olduğunu unutmuşum. Gaflet işte. Partisinin adayını seçmeleri için ikna etme turları bu güne denk gelmiş ve benim geldiğim gün Sivas’ın bahtına çıkmış. Seçimleri umursamaz, bu bir mahalli seçim diye önemsemezsem böyle tongaya düşerdim ne yazık ki. Çevre illerden takviye alarak bu kadar teyakkuza geçmenin sebebi ne ola acaba? Sivaslıların yiğit olması mı mesele? Tarihinden bu yana kaç kere yanmış yakılmış kaderine bir ima mı? Yoksa "itibar" denen iktidar hazzının böyle somut gözlenebilen bir olgu olduğu mu? Bütün bu sorularıma cevap bulabilmiş değilim halen.

Oysa Ahmet Turan Alkan’ın Altıncı Şehrini okumuştum. Buna atıfla Sivas’ta Altıncı Şehir diye dergi çıkarıldığını biliyorum. Bozkırın bir başka şehrinde, kendi çocukluk ve gençliğimin hatıralarını anımsatan izler aramak için gelmişim Sivas’a.

Tanpınar’ın Beş Şehir eserine nazire yaparak aslında bir “altıncı şehir” var ve bu şehir de Sivas diyen yazarın “fakirdik ama mutluyduk” algısını doğrulamaya gelmişim. Niğde de Selçuklu eserleri ile mücehhez ve Yedinci Şehir olmaya aday iken, evlatlarının “geçti Bor’un pazarı sür eşeğini Niğde’ye” diye diye hızlarını alamayıp büyükşehirlere, Alamanyalara kaçması bu şansını kaybetmesine yol açmıştı.

İşte Sivas’ın talihi dönmüştü. Bağrından çıkan yazarlar, bozkır olan Sivas’ı, yeşillikler içinde bir İsviçre şehri yapmalarına ramak kalmıştı. O eserde yazar, şehrin dokusuna işlemiş kişileri, binaları, konuları öylesine güzel ve derin anlatıyordu ki gelip o Sivas'ı yaşamak istemiştim.

Anlattığı dönemleri bilmiyorum ama sıradan bir Anadolu şehriydi işte. Polis çelik barikatları ile kuşatmaya alınmış eski şehri ve Selçuklu eserlerini göremeyince o çemberin çevresinde dolap beygiri gibi dolanınca bir köşeye çekilerek çay içmek dışında bir işim kalmamıştı. Bu nedenle olumlu bir izlenim yok şimdilik. Yazar gibi bende bir hayal kırıklığı;

"Zaman zaman kendimi eski ama nefis bir saray tombağını zevksiz ve ucuz alüminyum ibrikle değiştirmeye razı olmuş biri gibi hissediyorum."

O gün bir imkan sunulmuştu herkese. Bütün belediye otobüsleri “ücretsiz” çağrısı ile şehri bedavadan dolaşmak fırsatı sunuyordu. Ne yapayım ki, 800-1000 yıllık eserler ve tarihi yadigarların dışında bütün semtler birbirinin tıpkısının aynısı görüntü ile beton-trafik yoğunluğu, yolları kesen çöp kamyonları ile şehri bir nutukta bedenlenmek için derleyip toparlayıp oraya yığmıştı.

Eski şehrin kalbindeki kelimeler, söz olup dışarı salıverilince, çevresindeki eserlere bakıp sözlüklerdeki yerlerine ve anlamlarına kahrediyorlardı.

Benim Sivas diye, modernizm diye, yerel yönetimlerin bu şehre sundukları en büyük eser diye çevresinde tavaf yaptığım Merkez Cami ve külliyesini dikkatlerinize sunarım.

Hangi şehir tasavvuru, medeniyet algısı, muhafazakârlık çağrısı bununla iftihar edebilir? Çevresinde binlerce yıldan bu yana ayakta kalan “korunması gereken Dünya Mirası” arasına bu eseri eklemeye nasıl cesaret ve cüret edebiliyor belediye başkanları?